۱/ به بهانه بازی آرام و موفق در حضور زنان: آیا ممنوعیت حضور زنان در ورزشگا‌ها هزینه سازی بی‌جهت بود؟
هنوز عرق فوتبالیست‌ها خشک نشده، فاز جدید عملیات روانی کلید خورده که «چرا در ورزشگاه حفاظ قرارداده شده؟» بهانه جویی‌های خطرناکی که نشان می‌دهد درخواست اختلاط حد یقف ندارد.
۲/ جریان معاندی که لبخند را با تلاش برای تحریم ایران، از خانواده‌ها گرفته و اینک دلسوز شادی دخترکان فوتبالی شده، خوب می‌داند که برای اثبات درستی اصرارش، باید اولین حضور رسمی زنان در استادیوم هرچه آرام‌تر برگزار شود تا اسباب تخریب و تردید طرف مقابل فراهم گردد.
۳/ باور پذیر نیست که شبکه‌های معاند کشف حجاب که برای انجام مأموریت از حفره‌های زیرزمینی شهر (مترو) هم نمیگذرند، عنایتی به ورزشگاه نداشته باشند.
و اینکه رسانه‌های نیابتی‌ای که در هر بازی، شعار و دستورالعملی را منتشر می‌کنند، برای «حماسه» حضور زنان در ورزشگاه روزه سکوت گرفته باشند.
۴/ فعلا باید حضور زنان در ورزشگاه تثبیت، و راه برای اقدامات مشابه باز شود. آنگاه نوبت آنچه هشدار می‌دادیم نیز می‌رسد: هنجارشکنی و عریانی سازماندهی شده در برابر میلیون‌ها تماشاگر و بیننده پس از برد یک طرف، و خشونت و ضرب‌وشتم در طرف دیگر و آب رفته‌ای که دیگر به جوی باز نمی‌گردد.
۵/ به موازات تحرکات ضدفرهنگی در استادیوم، و برخورد دستگاه‌های مسؤل با آن، پیوست رسانه‌ای-امنیتی آن نیز عملیاتی خواهد شد: هیاهو علیه نیروی انتظامی، هجمه به قوانین، مظلوم نمایی برای مجرمان، به خط کردن سلبریتی‌های فوتبال و هواداران، جنگ اعصاب و دوقطبی‌سازی‌های بی‌پایان. پایان
نگاشته شده در ۱۸ مهر ۹۸