احمد قدیری

دلهره‌ی خبر شهادت حاج قاسم را یادتان هست؟
غصه و داغ تمام ناشدنی بعدش را چطور؟
زمانی که اولین‌بار فیلم آرشیوی رحلت امام را دیدم، اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد این بود که برای آقا چه کرده‌ایم و عاقبت ما بدون ایشان چه خواهد شد؟
این کابوس همیشه با من بوده تا زمانی که با خبر شهادت حاج قاسم تشدید شده.
کلام تلخی هم‌چون روضه است؛ اما برای خروج از رخوت و رکود کنونی بیانش را لازم می‌دانم:
روزی هم می‌رسد که خیلی عادی مشغول زندگی خود هستیم که مثل شهادت حاج قاسم، ناگهان خبری نحس زیرنویس شبکه خبر می‌شود:
«انا لله و انا الیه راجعون
روح بلند و ملکوتی مرجع شیعیان جهان
رهبر انقلاب اسلامی ایران
حضرت آیت‌الله العظمی سیدعلی حسینی خامنه‌ای
به ملکوت اعلا پیوست».
متعاقب آن سیل پیام‌های تسلیت است که رد و بدل می‌شود و البته گله‌های گرگ و کفتاری که در داخل و خارج هلهله می‌کنند.
چه حس و حالی خواهیم داشت؟!
غم و اندوه؟ ترس و دلهره؟
چه واکنشی خواهیم داشت؟!
بغض؟ شیون؟ بر سر و صورت کوبیدن؟ پیاده روانه خیابان‌ها شدن؟ استغاثه به امام زمان؟
حس و حال روز وحشت را تصور کنیم و آنچه برای رهبرمان باید انجام می‌دادیم و نداده‌ایم.
هنوز هم دیر نیست.
تلاش کنیم برای اتصال انقلاب به قیام.
بسم‌الله الرحمن الرحیم...

رهبر انقلاب در دیدار رمضانی اخیر با دانشجویان به یک نقص بزرگ در حوزه حکمرانی و مشخصا نظام آموزش عالی اشاره کردند مبنی بر اینکه نتیجه پذیرش بی‌حساب دانشجو در رشته‌هایی که به اشتغالِ مرتبط وصل نمی‌شود چیزی جز هدر رفت منابع و تولید عناصر ناراضی و عصبانی نیست.
به این نکته درست باید یک تکمله مهم‌تر اضافه کرد و آن نظام افزایش پرداخت حقوق با اخذ مدارک دانشگاهی توسط کارکنان دولت است!
از بیت المال هزینه می‌کنیم و به کسانی که حین خدمت یک مدرک دانشگاهی اخذ نموده‌اند جایزه می‌دهیم در ازای اینکه در تمام این مدت از کارش زده است تا کارشناسی را به ارشد یا ارشد را به دکتری تبدیل کند!
اینکه عاید چنین درس خواندن‌های شکسته-بسته‌ای برای فرد و کشور چیست هم موضوع و عزای دیگری است.

چه کسانی که موافق رفراندوم‌اند و چه کسانی که مخالف‌اند، یک چیز را نمی‌دانند و آن اشتراک لفظی رفراندوم است که اصولا بر سه موضوع اطلاق می‌شود:

۱. تعیین نوع حکومت؛ اشاره شده در مقدمه قانون اساسی و ناظر به ۵۸/۱/۱۰ که این نوع رفراندوم را تاکنون هیچ حکومتی در دنیا به‌جز جمهوری اسلامی ایران انجام نداده است.

۲. تصویب یا اصلاحیه قانون اساسی؛ اصل ۱۷۷ قانون‌ کنونی و مشابه اقدامی که در انتخاب خبرگان قانون اساسی (۵۸/۵/۱۲)، تصویب قانون اساسی (۵۸/۹/۱۱) و اصلاحیه آن (۶۸/۵/۶) انجام شد و در بسیاری از کشورها نیز محقق گشته.

۳. تصویب قوانین عادی با ارجاع برخی مسائل مهم به آراء عمومی از جانب مجلس؛ ظرفیت اصل ۵۹ که تاکنون در هیچ مقطعی در جمهوری اسلامی استفاده نشده است.

کسانی که بر طبل رفراندوم می‌کوبند، عموما عامدانه و موذیانه مشخص نمی‌کنند که دقیقا منظورشان چه نوع رفراندومی است تا هم راه را برای تاویل باز بگذارند و هم نخواهند به این پرسش پاسخ دهند حال که ناگهان علاقه‌مند به همه‌پرسی شده‌اند، چرا در زمان دولت و مجلس اصلاحات، تصمیمات خود را به رأی مردم نگذاشتند؟

گرچه تناقض ادعا و عمل منادیان رفراندوم تردیدی در شیطنت و مأموریت آنان باقی نمی‌گذارد، اما در کل باید بدانیم ظرفیت‌های قانونی نظیر همه‌پرسی مسائل مهم (اصل ۵۹)، استیضاح رئیس‌جمهور (اصل ۸۹)، فرمان جنگ (اصل ۱۱۰)، عزل رهبری (اصل ۱۱۱) و اصلاح قانون اساسی (اصل ۱۷۷)، صرفا بستری است که عندالزوم «می‌تواند» بنابر صلاحدید و طی تشریفات قانونی مورد استفاده قرار گیرد، نه آنکه حتما «باید» استفاده شود و اگر نشود به منزله عدم اجرای قانون قلمداد گردد!

برای نگارنده و بسیاری دیگر مسجل است که کنش‌های سیاسی میرحسین موسوی، کاملا هدایت شده و طبق برنامه سرویس خارجی (سیا) است.
چه آن زمان که علی‌رغم کاندیداتوری خاتمی، موسوی بعد از دو دهه سکوت و کناره‌گیری ظاهری از سیاست، ناگهان به صحنه آمد، و چه زمانی که با وجود شکست سنگین در انتخابات، دقیقا منطبق بر الگوی انقلاب‌های رنگین، عزم براندازی داشت.
چه آن هنگام که در نگاره خود از پروژه ققنوس رونمایی کرد و چه هنگامی که اندکی پیش از آغاز آشوب گسترده در عراق و سپس ایران در همین تابستان، در بیانیه‌ای سپاه قدس و رهبر انقلاب را هدف قرار داد.

از این رو بیانیه اخیری که با موضوع رفراندوم تعیین نظام جدید برای او نوشته‌اند را نیز نقشه‌ای بیرونی با پرچم و نشانی درونی می‌دانم. خصوصا که فردای بیانیه موسوی، بیانیه خاتمی هم با مضامین مشابه منتشر شد که حکایت از عزم دشمن برای استفاده از همه مهره‌های داخلی دارد.

اگر رکن رسانه‌ای سرویس‌های انگلیس (بی‌بی‌سی فارسی) و عربستان (ایران اینترنشنال) را رصد کرده باشید، دریافته‌اید که ریپورتاژ سنگینی برای متن منتسب به موسوی رفته‌اند که هم بیانیه و هم نحوه انعکاس آن، نکات درخور توجهی دارد که به برخی موارد اشاره می‌شود:

۱. عنوان بیانیه «برای نجات ایران» انتخاب شده که همسویی آن با اعطای جایزه گرمی به آهنگ «برای» درخور توجه است.

۲. در بیانیه از لزوم «همکاری» مخالفان نظام با یکدیگر سخن به میان آمده که یک هنجارشکنی آشکار سیاسی و عادی‌سازی نشست و برخاست جبهه متکثر ضدانقلاب و ایران‌ستیز است. جالب آنکه در همین راستا بی‌بی‌سی با دبیر گروهک تجزیه طلب کوموله مصاحبه می‌کند و عبدالله مهتدی را با میرحسین موسوی همسو نشان می‌دهد تا وی را محور وحدت ضدانقلاب قرار دهد.
طبیعتا در ادامه، تجزیه‌طلبان و مدعیان وفاداری به تمامیت سرزمینی، برای نادیده گرفتن تناقض ذاتی میان خود و توجیه نزد افکارعمومی، یا حکمیت حکمرانی را به همان «رفراندوم» حواله خواهند داد و یا «فدرالیسم» را وجه المصالحه قرار می‌دهند که هرچند عملا با تجزیه تفاوتی ندارد اما در نگاه کلان، خود مقدمه و گذاری است بر تجزیه و فروپاشی رسمی کشور.

۳. درحالیکه موسوی هیچگاه عملا در حصر نبوده و ماه‌هاست رسما و قانونا همان نیز رفع شده، اما همچنان رسانه‌های لندنی اصرار دارند بیانیه را صادره از «حصر» بنامند تا ضمن مظلوم‌نمایی و رزومه‌سازی برای موسوی، او را هرچه بیشتر نزد دیگر طیف‌های ضدانقلاب موجه سازند.

۴. با وجود آنکه سالهاست عناد عملی و علنی موسوی با نظام و رهبری و وابستگی او به تشکیلات فراماسونری و سرویس بیرونی بر دوست و دشمن عیان گشته اما رسانه‌های بیگانه برای القاء شکاف و ریزش بدنه نظام، طوری از او و بیانیه‌اش سخن می‌گویند که گویی وی جزء ریزشی‌های آشوب اخیر است.

۵. چه در متن بیانیه و چه در واقعیت بیرونی، نقطه عطف و تغییر نظام «رفراندوم» است که پیشتر و طی تمام این سال‌ها از زبان فاسد و وابسته‌ترین چهره‌های سیاسی شنیده‌ایم. موضوعی که از یک سو به دلیل طبع مدنی و از سوی دیگر ماهیت و عاقبت گنگ و ناپیدایش، طبیعتا همراهان بیشتری خواهد داشت، و به دلیل زمین‌گیر شدن ماشین آشوب دشمن، فعلا بهترین بستر برای ملتهب و مسموم ساختن فضای کشور است؛ فارغ از آنکه مانور مزورانه بر «رفراندوم» آن هم با قید «نظارت بین‌المللی» اساسا با هدف زمینه‌سازی مداخله سیاسی و نظامی خارجی است.

۶. رسانه‌های معاند در عین مانور هیجان‌زده بر متن براندازانه‌ای که برای موسوی نوشته شده، با هدف گرم کردن بازار او و از زبان «دیگران» بیانیه را طرحی برای «حفظ» جمهوری اسلامی نامیده‌اند تا سیاسیون و جریان‌های فاسد داخلی، بدون رودربایستی بتوانند از رفراندوم حمایت و با گروهک‌ها حول آن وحدت نمایند.

حال با گذر از ماهیت و نکات بیانیه، لازم است به این نکته اشاره کنیم که استفاده از ظرفیت مناسبت ایام، طرح همیشگی دشمن بوده است. ظهور و بروز دوباره و ناگهانی موسوی و مانور گسترده و هماهنگ رسانه‌های معاند بر آن، دلیل مستقلی است بر اینکه قاعدتا به مناسبت سالگرد فراخوان به شورش در ۱۳۸۹/۱۱/۲۵ که به بهانه همبستگی با انقلاب کشورهای منطقه صادر شده بود، قصد دارند بلوای جدیدی به‌پا کنند؛ خصوصا که اخبار مؤیدی نیز از برخی منابع در همین خصوص رسانه‌ای شده است.

مسائل سیاسی تک‌بعدی نیست و امر محتومی نیز وجود ندارد. اینکه کمیت و کیفیت حضور مردم در حمایت از انقلاب اسلامی چگونه باشد، بر محاسبه و اراده دشمن مؤثر است در اینکه بار دیگر شمشیر را از غلاف بکشد یا آن را در غلاف نگه‌دارد.
سرنوشت ۲۵ بهمن را ۲۲ بهمن مشخص خواهد کرد. باشد که به قول رهبر انقلاب: «[مردم در راهپیمایی] این پیام را به‌طور صریح به دشمن برسانند که تلاش او برای از بین بردن اتحاد ملی، تلاش خنثی شده‌ای است».

۱۴۰۱/۱۱/۲۰

پیشنهاد قوه در عفو اغتشاشگران، گرچه از موضع قدرت و موجب بازیابی سرمایه اجتماعی است اما دلسردی مقابله کنندگان با آشوب و کاهش انگیزه آنان در تحرکات بعدی را موجب می‌شود.
ضمن آنکه تردید جدی در تفکیک فریب‌خوردگان از سازمانی‌هایی وجود دارد که طبق آموزش‌ها موظف به حساسیت‌زدایی و انکار وابستگی خود بوده‌اند.

پی‌نوشت: رهبر انقلاب همواره با پیشنهادهای عفو عمومی رؤسای قوه موافقت کرده‌اند با این فرض که قاعدتا محاسبه درستی از پیشنهاد خود داشته‌اند؛ درحالیکه اینجا دقیقا همان منطق و محاسبه پیشنهاد دهندگان، محل اشکال است!
مبنای پیشنهاد رئیس قوه قضائیه، کاهش تراکم کاری و بارمالی قوه و تحمیل هزینه آن به کل کشور است.
۱۴۰۱/۱۱/۱۶

اژه‌ای: ‌«این فرصت را برای آنان فراهم کردیم تا آینده‌شان به‌واسطه ثبت کیفری تحت تأثیر قرار نگیرد. بدیهی است چنانچه این افراد عفو شده مجدد مرتکب جرم شوند، طبق قانون برخورد سنگین‌تری با آنها خواهد شد».
سؤال: با وجود عدم ثبت سابقه کیفری، چطور می‌توانید قانونا برخورد سنگین‌تری با عفو شدگان داشته باشید؟!

پی‌نوشت: توضیح آنکه تکرار جرم به عنوان یکی از عوامل مشدده مجازات، در عفو که سابقه مجرمانه در پرونده کیفری ثبت نمی‌شود قابلیت اعمال نمی‌یابد.
۱۴۰۱/۱۱/۱۷

وقتی «ما» از تبعات عفو ابراز نگرانی نکنیم و آن را فراتر از لیاقت مجرمان ننامیم، نتیجه همین می‌شود که شیاطین، این عفو کریمانه را هم ابزار تخریب و تخطئه قرار می‌دهند و با کنارهم آوردن تیتر «عفو گسترده» و تصویر «رهبر انقلاب در زندان»، این اقدام را «عفو مجرم در حق مردم» القاء می‌نمایند!
۱۴۰۱/۱۱/۱۷

هیچ تصمیمی بدون هزینه نیست.
نگرانی‌ها را از تبعات عفو عمومی گفتیم، وجوه مثبت غالب را نیز بیان کنیم:
۱. دست‌به‌سر کردن ضدانقلاب در تصمیم به فراخوان
۲. پالس غلبه و قدرت به ضدانقلاب و القاء رسمی شکست پروژه ققنوس
۳. ترمیم شکاف‌های اجتماعی
۴. افزایش تمرکز کشور بر مسائل امنیتی پیرامونی
۵. همراه‌سازی افکارعمومی در برخوردهای بعدی نظام با عوامل اغتشاشات
۶. نمایش شفقت نظام جمهوری اسلامی دربرابر شقاوت حکومت پهلوی
۷. مقابله با ایران هراسی و تحریم‌های حقوق بشری
۸. تبدیل کینه محکومان به قدردانی عفو شدگان
۹. کاهش فشار کاری قوه قضائیه
۱۰. کاهش بار مالی دولت و بودجه عمومی

۱۴۰۱/۱۱/۱۹

سخنرانی رهبر انقلاب درخصوص خطای محاسباتی دشمن در اغتشاشات اخیر را خطاست اگر به منزله پایان غائله تلقی کنیم.
صحبت از این مطلب بدیهی نیست که ملاحم و فتن تمامی ندارند و از ۷۸ به ۸۸ و از ۸۸ به ۹۲، ۹۶، ۹۷، ۹۸، ۹۹، ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ می‌رسند.
سخن در این است که مشخصا همین غائله‌ای که با اسم رمز #مهسا_امینی کلید خورد و تمام ظرفیت‌های دشمن را در موج نخست پای کار آورد، تمام نشده و تا خیز موج دوم صرفا متوقف گشته.
دشمن درحال بازیابی و بازسازی خود است تا چالش بی‌حجابی در پاییز و زمستان را به‌واسطه شبکه فحشای خیابانی به چالش بی‌لباسی در بهار و تابستان ارتقاء دهد و کارد را به استخوان و کار را به درگیری دیگری برساند؛ آن هم در شرایطی که به واسطه تبعات اقتصادی اغتشاشات اخیر، بازار طلا و ارز ملتهب، و فشار مضاعفی بر جامعه و خصوصا کسبه و کارگران تحمیل شده و خواهد شد.
شرایطی که پازل اعتصاب و آشوب را تکمیل و آن را تشدید خواهد نمود.
سعی نگارنده بر آن است تا نکات و پیشنهادات سیاسی، اقتصادی، امنیتی و حقوقی خود را جهت ضربه پیش‌دستانه به سازمان فتنه، از همین کانال به مرور منتشر نماید. اما عجالتا به این نکته اشاره می‌شود که به دو دلیل باید با همه هزینه‌هایی که دارد بساط کشف حجاب را به سرعت از صحنه جامعه جمع نمود:
اول. برنامه طرف مقابل در یکه‌تازی‌های هنجارشکنانه و محتوم بودن چالش و تنش، که دفع شر عاجل و کم‌هزینه‌تر دشمن را به مدد سرمای زمستان می‌طلبد.
دوم. تحمیل «بحران دست‌آورد» به طرف مقابل که افسردگی سیاسی و خودزنی سازمانی را به جان ضدانقلاب خواهد انداخت.
ادامه دارد...
۱۴۰۱/۱۰/۲۴

من این را هم عرض بکنم -اینها دیگر اطّلاعات ما است- ملّت عزیز هم بدانند که دستگاه‌های جاسوسی و سرویس‌های اطّلاعاتیِ کشورهایی و از همه بدتر کشور آمریکا و همچنین رژیم صهیونیستی از چندی پیش و نه امروز دارند تلاش می‌کنند که انتخابات آخر خرداد را بی‌رونق کنند.
۱۴۰۰/۱/۱

از فضای مجازی هم حدّاکثر استفاده را دارند می‌کنند. خب متأسّفانه در فضای مجازیِ کشور ما هم که آن رعایت‌های لازم با وجود این همه تأکیدی که من کردم صورت نمی‌گیرد و در یک جهاتی واقعاً ول است، که بایستی آن کسانی که مسئول هستند حواسشان باشد. همه کشورهای دنیا روی فضای مجازیِ خودشان دارند اِعمال مدیریّت می‌کنند، [در حالی که] ما افتخار می‌کنیم به اینکه ما فضای مجازی را ول کرده‌ایم! این افتخار ندارد؛ این به هیچ وجه افتخار ندارد. فضای مجازی را بایستی مدیریّت کرد.
۱۴۰۰/۱/۱

دشمنان خارجی و بیرونی هم که صریحاً با انتخابات درمی‌افتند، دنبال این هستند که نظام را تضعیف کنند؛ آنها می‌دانند که اگر چنانچه حضور مردم ضعیف بشود و کشور ضعیف بشود، آن وقت می‌توانند کشور را دچار ناامنی کنند، دچار تروریسم کنند، کشور را جولانگاه تروریست‌ها قرار بدهند؛ این در صورتی است که کشور ضعیف بشود، و پشتوانه حضور مردم در کشور کم‌رنگ بشود.
۱۴۰۰/۳/۲۶

جهاد تبیین را جدّی بگیرید، شبهه‌زدایی از ذهن مخاطبین را جدّی بگیرید. شبهه از جمله چیزهایی است که عرض کردیم مثل موریانه است؛ دشمن به این موریانه‌ها دل بسته. شبهه ویروس است، مثل همین ویروس کرونا؛ وقتی که وارد شد، خارج شدنش مشکل است، جزو بیماری‌های مسری هم هست، سرایت هم می‌کند.
۱۴۰۱/۵/۵

هر کدام از شما به عنوان یک وظیفه، مثل یک چراغی، مثل یک نوری پیرامون خودتان را روشن کنید. امروز خوشبختانه میدان باز است برای انتشار افکار. این فضای عمومی در کنار مشکلاتی که ممکن است به وجود بیاورد، برکات بزرگی هم دارد؛ می‌توانید افکار درست را، افکار صحیح را منتشر کنید، پاسخ به اشکالات را، پاسخ به ابهام‌آفرینی‌ها را در این فضا با استفاده از این امکان منتشر کنید و می‌توانید در این زمینه به معنای واقعی کلمه جهاد کنید.
۱۴۰۰/۷/۵

مطلبی که من بیشتر می‌خواهم روی آن تکیه بکنم و توجّه شما و دیگرانی که این صحبت را می‌شنوند جلب کنم، «جهاد تبیین» است که من این را مکرّر تکرار کرده‌ام.
۱۴۰۰/۱۱/۱۹

در مورد انقلاب، هر چه می‌توانند چهره انقلاب را، چهره امام را، فعّالیّتهای این چهل سال را مخدوش می‌کنند؛ تا آنجایی که از عهده‌شان بر می‌آید سعی می‌کنند این را مخدوش کنند. از پیشرفت‌ها، از نقاط مثبت، نقاط قوّت، مطلقاً نشانه‌ای در این مجموعه امپراتوری رسانه‌ای غرب شما مشاهده نمی‌کنید؛ کتمان حقایق. متقابلاً اگر یک نقطه‌ضعفی وجود دارد -که البتّه وجود دارد؛ هیچ کشوری و هیچ نظامی بدون نقطه‌ضعف نیست- یک نقطه‌ضعف کوچک را صد برابر بزرگ می‌کنند و نشان می‌دهند؛ این یک کار عجیبی است که امروز انجام می‌گیرد. به همین جهت است که «جهاد تبیین» یک فریضه است. «جهاد تبیین» یک فریضه قطعی و یک فریضه فوری است و هر کسی که می‌تواند [باید اقدام کند].
۱۴۰۰/۱۱/۱۹

متولّیان رسانه‌ها در درجه اوّل مسئولند؛ چه رسانه ملّی و چه سایر رسانه‌های گوناگون، چه فضای مجازی، چه مجموعه مطبوعات، همه موظّفند در این زمینه وارد این میدان بشوند و هر کسی که یک مرکزی و منبری برای حرف زدن با افکار عمومی جامعه دارد، در این زمینه موظّف است.
۱۴۰۰/۱۱/۱۹

امروز یکی از کارهای مهم، اغوای خواصّ جامعه است، [یعنی] کسانی که عنوانی دارند و امکانی دارند و احیاناً سوادی دارند و مانند اینها. چون وقتی خواص اغوا شدند، اگر به این خواصّ اغوا شده فرصت داده بشود و امکان داده بشود، راحت توده مردم را اغوا خواهند کرد. یکی از سنگین‌ترین جنگ‌های نرم تاریخ کشور ما امروز در همین زمینه در جریان است. دارند دائم با مزدورپروری، با حرام‌خوارسازی، با لطایف‌الحیل افرادی را حرام‌خوار می‌کنند؛ وقتی حرام‌خوار شد، مثل حیوان جلّال، دیگر خیلی مشکل می‌شود او را از حرام‌خواری دور کرد. و مزدورپروری می‌کنند؛ بعضی‌ها را با تهدید، بعضی‌ها را با تطمیع و انواع و اقسام این چیزها.
۱۴۰۰/۱۲/۱۹

۱. چرا ما فقط با دنیا مشکل داریم؟
۲. چرا ما با همه دنیا مشکل داریم؟
۳. چرا امام وعده آب و برق مجانی داد؟
۴. چرا رهبری غیرپاسخگو و مادام العمر است؟
۵. شورای نگهبان چه حقی دارد برای رد صلاحیت و چرا نباید ناکارآمدی دولت‌ها و رؤسای جمهور را پای انتخاب و دخالت شورای نگهبان بگذاریم؟
۶. این چه انقلاب و نظامی است که همه سران آن خائن و فاسد و نفوذی بوده‌اند؟
۷. این همه هزینه نظامی چرا، وقتی در اولیات زندگی مانده‌ایم؟
۸. کمک به سوریه، لبنان، عراق، یمن و فلسطین چرا وقتی مردم ایران خود محتاج‌اند؟
۹. این همه ناکارآمدی و اختلاس چر‌ا؟
۱۰. اگر فساد سیستماتیک نیست، چرا با مسولان ارشد نظام برخورد نمی‌شود؟
۱۱. این همه پول نفت کجا و چطور خرج می‌شود که اثری از آن در زندگی خود نمی‌بینیم؟
۱۲. اعترافات اجباری و تلویزیونی، چه فایده و چرا؟
۱۳. چرا ما مانند امارات پیشرفت نکرده‌ایم؟
۱۴. حجاب اجباری و گشت ارشاد چرا؟
۱۵. چرا رفراندوم برگزار نمی‌شود تا مردم حکومت دلخواه و سرنوشت خود را تعیین کنند؟
۱۶. سربازی اجباری چرا؟
۱۷. چرا فیلترینگ و محدودسازی‌ فضای مجازی و در عین حال حضور مسولان در شبکه‌های اجتماعی خارجی؟
۱۸. تبعیض و ترجیح مرد بر زن در احکام اسلام چرا؟
۱۹. انرژی پرهزینه هسته‌ای چرا؟
۲۰. چرا احکام خشن چون حد و قصاص خصوصا در حوزه جنسی؟
۲۱. مردم کجا باید اعتراض کنند که اغتشاشگر شناخته نشوند؟
۲۲. چرایی انتصاب افراد مسئله‌دار توسط رهبری و عدم عزل آنان توسط ایشان؟
۲۳. وقتی همه اختیارات و اموال و دارایی‌های کشور در رهبری و نهادهای زیرمجموعه او متمرکز شده، چه انتظاری از رییس‌جمهور و انتخابات می‌توان داشت؟
۲۴. با وجود این همه فساد در کشور، چطور ادعای اسلامی بودن جامعه و حکومت را داریم؟
۲۵. چرا مدام رهبری و مدیریت او با ائمه و دوران امام علی مقایسه می‌گردد؟
۲۶. چرا همه نارسایی‌ها و ناکارآمدی‌ها گردن دشمن انداخته می‌شود؟
۲۷. آیا احترام و اقتصاد ایران و اعتبار پاسپورت ایرانی در زمان شاه بالاتر نبود؟
۲۸. آیا شان و منزلت روحانیت و دین‌داری مردم زمان حکومت پهلوی بیشتر نبود؟
۲۹. آیا حکومتی سکولار در ایران مانند آنچه در ترکیه و عراق و لبنان شاهد هستیم بهتر جواب نمی‌داد و شاهد نزاع و دوقطبی کمتری نمی‌بودیم؟
۳۰. با وجود اذعان قرآن به «لااکراه فی الدین» این حد از دخالت دین در دنیا و مجازات‌های حوزه شخصی برای چیست؟

ملاحظات:
۱. گردآوری فوق، برآورد شخصی و تجربی نگارنده به‌واسطه حضور پررنگ و مستمر در محافل حقیقی و مجازی است که شایع‌‌ترین سؤالات و شبهات را دربرمی‌گیرد به نحوی که معتقدم اگر دستگاه‌های متولی فرهنگی بر این ۳۰ محور متمرکز شوند، به حداقل ۹۰٪ شبهات حداقل ۹۰٪ جامعه پاسخ داده‌اند.
۲. پاسخ علمی و منطقی تمام این سؤالات را در کانال خود طی این سال‌ها ارائه کرده‌ام که با صرف کمی وقت آن را خواهید یافت.
۳. با توجه به حجم بالای پیام‌ها از مخاطبان تقاضا دارم از درخواست دریافت پاسخ‌ها از اینجانب خودداری کنند. به شرط فرصت، در روزهای آینده، لینک پاسخ را ذیل هر پرسش در همین پست خواهم آورد.

پی‌نوشت | اگر دنبال پاسخ این پرسش‌ها هستید، کتاب «یک ون شبهه» را از دست ندهید:
eitaa.com/soada_ir/6053
 

مهمترین شاه‌مهره‌های نفوذ امروز یا مرده‌اند یا منزوی شده‌اند و مردم هم آن‌ها را شناخته‌اند و این درحالی است که از یک سو دولت، مجلس و قوه، پرقدرت و انقلابی‌تر از هر زمان است و توان نظامی و بازدارندگی کشور به اوج خود رسیده، و از سوی دیگر نیز نزاع بین قدرت‌های جهان آغاز گشته.
البته معترفم که در این شطرنج پیچیده و نفس‌گیرِ چهل ساله، کم در معرض هزینه‌های تحمیلی نبوده‌ایم اما چاره‌ای هم نداشتیم و بین راه‌های موجود کم خسارت‌ترین مسیر انتخاب گشته.
در مورد موضوع مورد بحث البته دقت کنید که شورای نگهبان روحانی را تعیین یا تحمیل نکرد، بلکه بنابر ملاحظات امنیتی، فشارهای سیاسی و ذائقه و خواست مردم، صرفا او را تأیید کرد.
در واقع این جهل مردم بود که روحانی را به کشور تحمیل نمود. اتفاقی که مشابه تاریخی آن در ماجرای حکمیت در جنگ صفین یا پیمان صلح با معاویه رخ داد: مواجهه امام جامعه با یک مطالبه عمومی و عقب‌نشینی از سر اکراه برای مدیریت بحران و کاهش تلفات و تبعات منفی آن.
طبیعتا در تمام این موارد اگر مردم فریب جریان تحریف را نمی‌خوردند، دست رهبر جامعه نیز برای اقدامات تهاجمی باز می‌شد.

برنامه‌ای که امروز ائتلاف دشمنان دارند بر محور آشوب و جنگ داخلی برای کشور پیاده می‌کنند را پیشتر بنا داشتند به ترتیب در سال‌های ۸۸، ۹۲، ۹۶، ۹۷، ۹۸، ۹۹، ۱۴۰۰ و چندین مقطع دیگر از جمله در نیمه اول ۱۴۰۱ عملیاتی کنند اما در تمام موارد با درایت و هدایت رهبر انقلاب، یا شکست خوردند و یا فرصت عرض اندام نیافتند.
اکنون اما تحولات بین‌الملل و آستانه جنگ میان قدرت‌های جهان، آن‌هم در شرایط پیشرفت شتابان ایران، خصوصا اسرائیل را به‌مثابه غریقی درآورده که می‌خواهند به هر طریق ممکن ایران را متوقف و متلاشی کنند.
۱۴۰۱/۸/۶